Patiënt
Soms is een IC-verblijf gepland, soms niet. In beide gevallen kan de patiënt in de nasleep daarvan negatieve en/of onbekende emoties ervaren. Dit is een reactie op de spanning van de (levens)bedreigende situatie waarin hij/zij heeft verkeerd. Een verblijf op een IC is doorgaans een traumatische ervaring: de patiënt wordt immers geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven. Eenmaal buiten gevaar (gestabiliseerd) maakt de patiënt in snel tempo een enorme ontwikkeling / transitie door. Dit kan gepaard gaan met een heel scala aan verandering in gedrag en emoties: angst, onzekerheid, ontkenning, frustratie, verdriet, etc.
Zorg om ex IC-patiënten
Een belangrijke eerste stap op weg naar herstel is bewustwording. Daarna kan stukje bij beetje naar acceptatie en verbetering worden toegewerkt. Het ICR Program begeleidt de patiënt stapsgewijs in dit proces. Empathie is daarbij een kernvoorwaarde: het bieden van begrip, bevestiging, herkenning en houvast. Hoe eerder er met het hulpprogramma wordt gestart, hoe beter de uitkomst.
Vooral bij thuiskomst merk de ex IC-patient contrasten op. Het denken en doen is begrensd, de concentratie is beperkt, angst en verdriet vermengen zich met opluchting en frustratie. Dagelijkse activiteiten kosten vaak veel inspanning en terugkeren naar de werkplek is soms nog moeilijk. Ook hierbij biedt het ICR Program hulp met positieve resultaten.
UPDATE 16 April 2020;
Gemiddeld levert een COVID19 patiënt een strijd tegen mortaliteit van drie weken, veel langer dan de gemiddelde IC verblijfsduur. ICR is vooralsnog onbekend met COVID19 patiënten die meer dan 7 dagen achtereen bewust hebben meegemaakt op de IC. Daarom adviseert ICR deze COVID19 patiënten vooralsnog niet deel te nemen aan het ICR Programma. De zwaarte en lengte van IC opname door COVID19 is ons in lengte en intensiteit onbekend en vraagt om een gereserveerde, onderzoekende en vooral professionele houding van ICR ten aanzien van het programma als geheel voor het (psychosociaal) herstel van de ex ic patiënten.
